Przedwczesny wytrysk

Rodzaje przedwczesnego wytrysku

O przedwczesnym wytrysku można mówić wtedy, gdy mężczyzna nie odczuwa satysfakcji ze współżycia. Dzieje się tak, gdy nie jest w stanie opóźnić wytrysku lub gdy nie ma nad nim kontroli. Mówimy o nim także wtedy, gdy wytrysk pojawia się mimo niewielkiej stymulacji, zarówno przed rozpoczęciem zbliżenia, jak i bardzo krótko po nim.

Problemy z przedwczesnym wytryskiem można podzielić na trzy grupy:

• wytrysk zbyt przedwczesny, który pojawia się przed rozpoczęciem gry wstępnej,
• wytrysk przedwczesny, pojawiający się po rozpoczęciu gry wstępnej, na etapie pieszczot, ale przed rozpoczęciem stosunku,
• wytrysk zbyt wczesny, pojawiający się na samym początku zbliżenia seksualnego.

Typy przedwczesnego wytrysku

Przedwczesny wytrysk można podzielić na kilka rodzajów, w zależności od tego, jak długo problem ten występuje w życiu mężczyzny.

• przedwczesny wytrysk pierwotny, który jest problemem przez całe życie,
• przedwczesny wytrysk wtórny (nabyty), który pojawia się mimo udanego życia seksualnego i udanych stosunków,
• przedwczesny wytrysk okresowy, który występuje okazjonalnie, w zależności od okoliczności.

Przyczyny przedwczesnego wytrysku

Przyczyn przedwczesnego wytrysku można być kilka.

• Przyczyny neurobiologiczne – występują przez całe życie i są związane ze sposobem, w jaki organizm przekazuje bodźce w układzie nerwowym. Za przedwczesny wytrysk odpowiadają więc czynniki i predyspozycje biologiczne, wynikające z funkcjonowania organizmu.
• Przyczyny psychogenne – w ich przypadku przedwczesny wytrysk wynika ze stresu, lęku przed zbliżeniem lub obawą przed niezaspokojeniem partnera/partnerki. Przyczyną wspomnianej dolegliwości na tle psychogennym mogą być także nerwice, depresja, złe lub traumatyczne doświadczenia związane ze stosunkiem seksualnym, przemoc seksualna, nierealistyczne oczekiwania wobec partnera/partnerki, brak snu, brak stałego partnera lub zbyt długa abstynencja seksualna.
• Przyczyny o podłożu psychicznym – w tej grupie przyczyn można wymienić zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, chorobę dwubiegunową czy przewlekłe obniżenie nastroju.
• Skutki uboczne stosowania leków – niektóre z nich w okresie stosowania mogą powodować problemy z erekcją.
• Problemy somatyczne – problemy z wytryskiem mogą być następstwem chorób przewlekłych, na które cierpi mężczyzna. Wymienić tu należy zapalenie prostaty, przerost gruczołu krokowego, cukrzycę, udar, choroby układu moczowo-płciowego, nadciśnienie tętnicze lub niedobory serotoniny.
• Zaburzenia hormonalne – zaburzenia hormonalne wpływają na działanie układu płciowego. Wśród nich wymienić można nadczynność tarczycy, która może powodować spadek libido i problemy z erekcją.
• Budowa prącia – w przypadku penisa z wadą anatomiczną w postaci zbyt krótkiego wędzidełka, ograniczone zostają ruchy napletka w czasie erekcji. To z kolei działa jak dodatkowa stymulacja, prowadząca do zbyt wczesnego wytrysku.

Skutki przedwczesnego wytrysku

Omawiana przypadłość może wywołać szereg powikłań, głównie w kontekście zdrowia psychicznego mężczyzny. Zbyt wczesny wytrysk wpływa bowiem negatywnie na jakość życia seksualnego, co z kolei może prowadzić do:

• obniżenia samooceny,
• depresji,
• pogorszenia relacji partnerskich,
• wstydu przed partnerem seksualnym,
• problemów w związku,
• braku możliwości doprowadzenia partnera/partnerki do orgazmu,
• spadku libido,
• brak satysfakcji seksualnej,
• ograniczenia aktywności seksualnej.

Diagnostyka zaburzeń ejakulacji

Przedwczesny wytrysk nasienia nie zawsze nim jest. U niektórych mężczyzn występuje bowiem tzw. przedwczesny wytrysk rzekomy. Jest to sytuacja, w której wytrysk następuje we właściwym czasie, jednak mężczyzna uważa, że jest inaczej. Dlatego też przedwczesny wytrysk to problem, który należy dogłębnie zdiagnozować i potwierdzić tę dolegliwość. W tym celu przeprowadza się między innymi badania endokrynologiczne, neurologiczne, badania prostaty i narządów płciowych. Lekarz może też zlecić badania laboratoryjne, obejmujące stężenie TSH w surowicy krwi, testosteronu czy zlecić posiew nasienia i moczu.

Warto pamiętać, że głównym objawem przedwczesnego wytrysku jest regularny brak zdolności do jego opóźniania. W diagnozie omawianej przypadłości stosuje się skalę IELT (Intravaginal Ejaculation Latency Time). Jest to skala określająca czas, po jakim dochodzi do ejakulacji, od momentu rozpoczęcia stosunku. Prawidłowy stosunek seksualny trwa od od 3 do 7 minut, od momentu wprowadzenia członka do pochwy. Według skali IELT, jeśli wytrysk pojawia się w czasie:

• do 15 sekund od rozpoczęcia stosunku, mamy do czynienia z ciężką postacią przedwczesnego wytrysku,
• od 15 sekund do 1 minuty, mówimy o postaci umiarkowanej,
• od 1 do 2 minut, można mówić o postaci łagodnej.

Wytrysk występujący po dwóch minutach od rozpoczęcia stosunku jest uznawany za prawidłowy.

Dodatkowo w diagnostyce przedwczesnego wytrysku należy wziąć pod uwagę, także inne zagadnienia. Są to:

• możliwość kontroli wytrysku przez mężczyznę,
• zdolność do opóźnienia wytrysku,
• częstotliwość, z jaką pojawia się przedwczesna ejakulacja w ciągu ostatnich 6 miesięcy.

Istotne jest także to, czy omawiana sytuacja powoduje frustrację u mężczyzny.

Sposoby leczenia przedwczesnego wytrysku

Jeśli tylko problem przedwczesnego wytrysku pogarsza jakość życia seksualnego i osobistego, wymaga podjęcia leczenia. W zależności od przyczyny tej dysfunkcji stosuje się leczenie farmakologiczne lub terapeutyczne. Lekarzami, którzy pozwolą zdiagnozować dokładne przyczyny i wybrać właściwy sposób leczenia są: seksuolog, urolog, psycholog (także psychoterapeuta) a nawet psychiatra.

Jakie są dostępne formy leczenia braku kontroli nad wytryskiem?

• Terapia u seksuologa (terapia behawioralna, psychoterapia) – stosuje się u osób, u których zbyt szybki wytrysk na podłoże psychogenne. Terapia polega na leczeniu przyczyny problemów, np. depresji lub stanów lękowych. W ramach tego rodzaju leczenia zalecana jest także terapia dla par, jeśli to relacje partnerskie są przyczyną problemów z ejakulacją.
• Leczenie farmakologiczne – wśród sposobów na przedwczesny wytrysk stosuje się często leki przeciwdepresyjne z grupy SSRI, czyli leki z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Leki te, np. dapoksetyna, flukosetyna, paroksetyna czy sertralina, mają zdolność opóźniania wytrysku. Jeśli problem przedwczesnego wytrysku wynika z zaburzeń erekcji, stosuje się leczenie lekami z grupy inhibitorów 5-fosfodiesterazy, jak tadalafil czy wardenafil.
• Leczenie maściami znieczulającymi – środki znieczulające, jak lidokaina lub prilokaina, zmniejszają wrażliwość prącia na bodźce dotykowe podczas penetracji (a także na ból, dotyk, nacisk), co opóźnia ejakulację. Krem lub aerozol nakłada się na skórę prącia na około 20 minut przed stosunkiem. Następnie należy go zmyć, aby nie obniżyć komfortu stosunku u partnerki.
• Leczenie chirurgiczne – leczenie to wdraża się, gdy inne metody nie przynoszą pożądanego efektu. Niestety ta forma leczenia niesie ze sobą ryzyko powikłań, dlatego też nie należy traktować go jako pierwszej metody pomocy. Leczenie chirurgiczne obejmuje ostrzykanie żołędzi prącia kwasem hialuronowym lub mikrochirurgiczną neurolizę gałęzi nerwu grzbietowego prącia. Pozwala to na ograniczenie ilości bodźców czuciowych penisa, przez co wytrysk występuje z opóźnieniem.

Ćwiczenia na przedwczesny wytrysk

Problem zbyt szybkiego wytrysku może mieć różne przyczyny. Nie zawsze jednak leczenie farmakologiczne lub terapia są jedynymi sposobami na pozbycie się tego problemu. Czasem wystarczające są odpowiednie ćwiczenia, które mogą przynieść pożądany efekt. Mowa tu o kilku ćwiczeniach, do których należy:

• Metoda start-stop, polegająca na doprowadzeniu się do stanu, po którego przekroczeniu nastąpiłby orgazm oraz ejakulacja. W tym momencie należy przerwać stymulację członka, aby uniknąć zbliżającego się wytrysku. Następnie, po chwili przerwy, należy wrócić do wspomnianej aktywności. Kolejnym krokiem jest skracanie czasu pomiędzy przerywaniem stymulacji a wracaniem do jej wykonywania.
• Metoda uciskania, która powiązana jest z metodą start-stop. Polega ona na uciskaniu żołędzi tuż przed wytryskiem, aby go uniknąć. Wszystkie palce, za wyjątkiem kciuka, muszą oplatać penis, łącznie z rowkiem. Kciuk należy umiejscowić na wędzidełku. W przypadku udanego powstrzymania wytrysku ćwiczenie należy powtarzać kilka razy.
• ćwiczenie mięśni Kegla jest ćwiczeniem mięśni dna miednicy. Ich wykonywanie wydłuża i wzmacnia erekcję, pozwala poprawić kontrolę nad wytryskiem, a także intensyfikuje orgazm.